گفت و گویی خواندنی با دو ستاره مطرح سینمای دنیا - مجله زیتوا

به گزارش خبرنگاران، خبرنگاران 24 سال 1388 گفت و گویی ترجمه شده و خواندنی با ریدلی اسکات و راسل کرو منتشر کرد که بخشی از آن را اینجا می خوانید:

خیلی ها می گویند ممکن است نسخه سه بعدی بیگانه ها را بسازید.

ریدلی اسکات: اوه، البته. البته که سه بعدی خواهد بود.

واقعا می خواهید از همان دوربین های سه بعدی کامرون در آواتار بهره ببرید؟

اسکات: نه، فکر می کنم این تکنیک تا امروز پیشرفت نموده باشد. جیمز می گفت: این فرایند چهار سال وقت مرا گرفت. حالا شاید دوساله بشود همان کار را انجام داد. بنابراین تکنولوژی مرتبا درحال تغییر است. همین حالا، می توانستم این فیلم را تبدیل به سه بعدی نموده باشم، همین رابین هود را. اگر اکتبر سال گذشته جواب مثبت داده بودند، می توانستم آن را زیر کلاه شعبده بازی فشرده کنم و بعد یک نسخه سه بعدی تحویل بگیرم.

برای شخصی با حساسیت بصری بالا مثل شما، معقول است که فیلم را به صورت سه بعدی تنظیم کنید و از پیش برای آن برنامه ریزی کنید؟

اسکات: موضوع مهمی نیست. همه خودشان را به زحمت می اندازند بابت این که فیلم را وایداسکرین بسازند یا سینمااسکوپ. برای من ذره ای اهمیت ندارد. مهم این است که چطور قاب را پر می کنید. بنابراین اگر شناخت داشته باشید، اگر استاد و خبره باشید، مسئله ای ایجاد نمی شود. در غیر این صورت، آدم های مسخره آن را وارد حوزه علم می نمایند. به این ترتیب زیاد درباره اش حرف می زنند و این حرف ها می تواند تا ابد ادامه پیدا کند، درحالی که نباید این طور باشد.

با توجه به ظهور همه این فیلم های سه بعدی، و صحبت های کامرون درباره تبدیل تایتانیک و صحبت های لوکاس و پیتر جکسون درباره تبدیل جنگ های ستاره ای و ارباب حلقه ها به نسخه های سه بعدی، هیچ وقت فکر نموده اید که یکی از فیلم های قبلی تان را با این نگاه آنالیز کنید و به عنوان مثال، نسخه سه بعدی بلید رانر را عرضه کنید؟

اسکات: الان دیگر می شود نسخه سه بعدی را سفارش داد! من می توانم بروم سراغ یک کمپانی و بگویم: می شود این را سه بعدی کنید؟

آیا کسی برای سه بعدی کردن فیلم های قبلی تان به شما مراجعه نموده؟

اسکات: بله، بله.

در این مورد چه نظری دارید؟

اسکات: واقعا در فکرش نیستم. ترجیح می دهم این انرژی را برای چیز دیگری ذخیره کنم. ما می توانستیم این فیلم را سه بعدی بسازیم، اما همه خیلی دودل بودند. رابین هود را می شد به آن صورت ساخت، اما ما خودمان را به دردسر نینداختیم، چون فیلم به مقدار کافی خوب هست.

راسل کرو: زمانی که آن تکنولوژی مناسب فیلمی باشد (و می دانید که تکنولوژی اخیراً چقدر پیشرفت نموده، درست است؟) ساختن نسخه سه بعدی مثلاً گلادیاتور کار نامعقولی نیست. این از آن فیلم های عجیب وغریبی است که مشابهش زیاد ساخته نمی شود. ما آن را در 1999 ساختیم و هفته ای نیست که در جایی نمایش داده نشود. پس یکی از آن فیلم های ماندگار است. می توانیم به اکران سه بعدی اش فکر کنیم.

بعضی از دیگر بازیگران فیلم رابین هود می گفتند که شما آن را با چندین دوربین فیلمبرداری کردید و عین این بوده که آنها دارند توی عالم واقعی بازی می نمایند. آیا در شیوه سه بعدی باز هم می توانید این گونه عمل کنید؟

اسکات: مقدار آزادی عملم محدودتر خواهد شد، اما به من گفته بودند که این کار با دوربین های دوبعدی هم امکان پذیر نیست و ما پیروز شدیم. کرو متخصص این است که جای هریک از دوربین های لعنتی را بداند. او می داند دوربین نهم دقیقا کجاست در حالی که بازیگر دیگری مثل ویلیام هارت می گوید: فکر نمی کنم من توی کادر بوده باشم. فکر کنم فیلمبردار تصویر من رو نگرفت.

کرو: او به طور خاص به گفت وگوی من و ویلیام اشاره می نماید. یکی از روزها، بعد از انتها فیلمبرداری، او با بداخلاقی در کاراوانش نشسته بود. من و بازیگران گروه مردان شاد دور میز نشسته بودیم و نوشیدنی می خوردیم. به او گفتم: بیا پیش ما. او جواب داد: اوه، می دونی راسل، نمی تونم. نمی فهمم چه خبره. من روی صحنه ام و دارم نقشم رو بازی می کنم، اما ریدلی حتی یک بار کلوزآپم رو نمی گیره و من نمی فهمم چرا. منظورم اینه که مگه این بخش مهمی از قصه نیست؟ نمی خوام در خصوص سهم خودم توی فیلم اغراق کنم ولی واقعا نمی فهمم. گفتم: پنج تا دوربین در حال فیلمبرداری بود. ریدلی با پنج تا دوربین درحال فیلمبرداری بود و چهار تا برداشت گرفت. روش کارش اینه که بین هر دو برداشت لنزها رو عوض می کنه و نوع حرکت دوربین ها رو تغییر می ده. بهت اطمینان می دم تعداد کلوزآپ هات بیشتر از اونه که بشه شمرد. گفت: پس اون این طوری کار می کنه؟ جواب دادم: اون این طوری کار می کنه. مگه وقفه ای تو بازیت ایجاد کرد؟ مگه مانعت شد؟ نه، وقتی از کارت راضی نباشه، می آد باهات صحبت می کنه.

اسکات: این موضوع وجه دیگری هم دارد. هر بازیگری می تواند انتخاب کند که کدام یک برایش اولویت دارد: آیا ترجیح می دهد که محل هر دوربین را بداند یا ترجیح می دهد که صرفاً آن را فراموش کند؟ این یک انتخاب است، نه؟

کرو: آره، و من دوست دارم در عالم فیلم زندگی کنم. موضوع این است که من از زمان تمرین تمام استفاده ای را که می خواهم می کنم. توی این زمان باید بروم به جای دوربین ها نگاه کنم. باید بپرسم که از چه لنزی استفاده می نمایند و این کار را در وقفه بین هردو برداشت تکرار می کنم. اگر عوض می کنید، چه چیزی را عوض می کنید؟ لنز 15 روی دوربین بود، حالا 125 است؟ به این ترتیب با فهمیدن خط سیری که در مقابلم است، تصور خوبی از آنچه قصد انجامش را دارند پیدا می کنم. این حاصل کار و تجربه در فیلم های کوچک تری است که نمی خواهید حتی یک اینچ از نوار خام هدر رود. نمی خواهید همان کسی باشید که در بخش احساساتی فیلم، پشتش به دوربین است و همه چیز را خراب می نماید. باید از حرکت دوربین و کار آن مطلع باشید. به این ترتیب، وقتی با ریدلی در صحنه هستید، فضای سیال تری جریان دارد.

اسکات: و چیزی که مرا به این نتیجه رساند این بود که می دیدم بازیگرها دلسرد می شوند. یک برداشت گرفته می شود و بازیگری که پشتش به دوربین بوده، بازی خود را نموده و من به او می گویم که خوب است، همین را حفظ کن تا ما جای دوربین را تغییر بدهیم و بازی تو را ضبط کنیم. اما اتفاقی که می افتد این است که او نمی تواند آن بازی را حفظ کند. او یک بار بازی اش را نموده و ما نتوانسته ایم ضبط کنیم. این ماجرا من را عصبی کرد و به همین خاطر شروع کردم به استفاده از دو دوربین. کافی است فقط کمی نور را تنظیم کنید. خیلی چیزی به خطر نمی افتد؛ و وقتی با دو دوربین کار کردید، یکهو می فهمید که می توانید از چهار یا شش دوربین بهره ببرید، اگر بدانید که آنها را کجا بگذارید. چون اگر هر سکانس کوتاه را یک نمایش کوتاه در نظر بگیرید، آن وقت احتمالاً یک دقیقه و نیم الی دو دقیقه را پوشش می دهید. برای بازیگری که مشغول بازی است خیلی بهتر است که بدون توقف و شروع مجدد در هر برداشت کارش را ادامه دهد.

کرو: برای تدوینگر هم بهتر است.

اسکات: بله.

کرو: چون هر چیزی که در مقابل آن شش دوربین اتفاق می افتد پیوند ریاضی وار دارد.

اسکات: مطمئناً.

کرو: به این ترتیب چسباندن نماها به یکدیگر ساده است. من پیش از کار با ریدلی، این تجربه را با مایکل مان و ضمن کار با آل پاچینو داشتم. مایکل ناگهان تصمیم گرفت همه چیز را با دو دوربین فیلمبرداری کند؛ چون من دوست دارم در سه برداشت اول بازی کنم و آل تقریباً 30 برداشت اول را صرف گرم کردن خودش می نماید. این شد که مایکل تصمیم گرفت هرچیزی را که اتفاق می افتد ثبت کند. به این دلیل و هم به دلیل نحوه کارم با ریدلی، وقتی در فیلم دیگری بازی می کنم و بازیگری پشتش به دوربین است، اول مطمئن می شوم که آن بازیگر انرژی خودش را حفظ می نماید. به این ترتیب، همه چیز را طوری پیش می برید که هیچ بازیگری در حین فیلمبرداری دلسرد نشود. خیلی اوقات ما با بازیگران جوان تری که فکر می نمایند کارشان زمانی شروع می شود که دوربین تصویر آنها را می گیرد، گپ می زنیم. حرف هایی از این قبیل که نه، در واقع وقتی پشتت به دوربین است هم باید بازی کنی.

اسکات: هیچ چیز بدتر از این نیست که به یک بازیگر بگویید: ما توی 45 دقیقه آماده می شیم. اما تبدیل شود به یک ساعت و ربع. او برمی شود به سمت کاراوان و می گوید لعنتی! وقتی تازه مشغول بازی شده اید، نمی خواهید متوقفتان نمایند. این یعنی نابودی، نابودی، نابودی!

کرو: حالا مسئله ای پیش می آید، و آن این است که استفاده از شش دوربین به جای یکی، هزینه را به شدت افزایش می دهد. اما صحبت بر سر این است که در هریک از ساعات روز بتوانید بازده بیشتری داشته باشید. بنابراین، شما شش دوربینتان را راه می اندازید و بله، عملاً فلان قدر دلار افزایش هزینه دارید. تعداد دوربین ها شش برابر شده، حرفی نیست، اما از هرچیزی هم که فیلمبرداری می کنید، شش برابر به نفعتان است.

اسکات: از نظر پوشش دادن. از هر نظر.

می شود راجع به مراحل بسط و توسعه این پروژه برایمان بگویید؟

اسکات: همه چیز کاملاً طبیعی پیش رفت و نکته غیرعادی ای وجود نداشت. مشابه همان روالی که تقریباً در تمام پروژه ها طی می شود.

کرو: بله، فاصله زمانی دو سال و نیم از موقعی که ایده را به ما دادند تا آخرین روز فیلمبرداری این مطلب را تأیید می نماید. می دانم که خیلی ها سعی نموده اند با طرح مسائلی از این قبیل که پروژه تعطیل می شود و فلان چیز و بهمان چیز بد پیش می رود، موضوع را پرحاشیه نمایند. واقعیت این است که ما زمان عادی و مسئولانه ای را صرف کردیم تا قصه ای را که در مدت زمان محدودی قابل فیلمبرداری بود به فیلم سینمایی تبدیل کنیم. هیچ چیز غیرطبیعی ای در این زمینه وجود نداشت. منظورم این است که بعضی مطالب چاپ شده صرفاً به این دلیل بود که ما آن موقع نمی توانستیم به سؤالات پاسخ کامل بدهیم، هرچند آنها را بی جواب هم نمی گذاشتیم. حالا شما فیلم را دیده اید، نه؟

بله.

کرو: خب، پس می دانید. می پرسیدند: بیشتر از یه نقش بازی می کنین؟ یکی از نکات اصلی در رابین هود، تغییر قیافه دادن و فریبکاری است. به این ترتیب من پرسونای شخص دیگری را به خود می گیرم. در نتیجه نمی توانم به سؤال فوق جواب منفی بدهم، اما درعین حال نمی توانم واقعیت آن را هم کاملاً شرح دهم، چون یکی از بخش های مفرح پلات لو می رود. پس عدم امکان شرح کامل، زمینه گسترده ای برای تفسیر فراهم می آورد. این ماجرایی است که برای هردو نفر ما رخ داد، در حالی که سعی می کردیم نسبت به شرایط آن موقع، به برترین نحو ممکن جواب سؤالات را بدهیم و مردم که فقط در پی پاسخ بودند، چیزی کاملاً متفاوت از آن استخراج می کردند که همان چیزی نبود که ما می گفتیم یا مقصود و منظورمان بود. اما فکر می کنم باید مدت زمانی را که لازمه تسلط بر نقش است، گذراند. نمی شود فیلم را در حالی شروع کرد که نمی دانید می خواهید چه کار کنید. در نتیجه، ما آن موقع را سپری کردیم.

مشهور است که شما همواره صحنه های حذف شده زیادی در فیلم هایتان دارید. آیا فیلمبرداری اضافه داشتید؟ صحنه های اضافه زیادی ممکن است در دی وی دی یا بلو-ری این فیلم باشد؟

اسکات: 17 دقیقه از نسخه سینمایی بیشتر دارد که واقعا زمان زیادی نیست. ما کاملا دقیق هستیم. تدوین اولیه فیلم سه ساعت و چهار دقیقه بود. تأثیرگذار بود؟ بله، چون همه چیز نشاط و طراوت داشت و شما با دیدن راش ها زندگی می کنید و لذت می برید. هنگام فیلمسازی، پاداش من این نیست که بعدازظهر یک چیزی بخورم و دراز بکشم. مستقیما به اتاقی تاریک می روم، راش ها را دیدن می کنم و شام می خورم. بعد به اتاق مونتاژ می روم، و مزد من این است. سرگرمی آن در این است که (به نظر شبیه به سرگرمی نمی آید، ولی سرگرمی است) 18 ساعت در شبانه روز کار می کنید و این واقعا پاداش است. این که راش های کامل روز پیش را می بینید که خوب شده، در فضای آزاد قدم می زنید و بعد می روید و یک چیزی می خورید، و روز بعد دوباره کار می کنید. در بیشتر موارد، میانگین 15 تا 20 دقیقه فیلمبرداری اضافه کاملا معمولی است، اما 17 دقیقه ای که ما کنار گذاشتیم واقعا عالی است پس مستقیما وارد دی وی دی می شود.

پس یک نسخه مفصل تر تهیه خواهید کرد؟

اسکات: بله، دقیقا همان فیلم است. با این تفاوت که بعضی مکان ها و صحنه ها و خرده صحنه ها در آن معرفی و گنجانده شده است.

کرو: صرفا تعدادی اشاره ظریف، مربوط به کاراکترها و اینکه چگونه با فرم فیلم تناسب دارند و از این قبیل.

اسکات: مخاطبی که شب در اتاق نشیمن اش نشسته، غذا می خورد و فیلم دیدن می نماید، با کسی که در سالن سینما همراه افراد دیگری فیلم را می بیند؛ فرق دارد و موقعیتش هم با او فرق دارد چون وقتی شما در اتاق نشیمن منزل خودتان هستید، به احتمال زیاد میل دارید در شرایطی سه ساعت فیلم ببینید که بتوانید آن را متوقف کنید، بلند شوید، دستشویی بروید، چیزی بخورید، برگردید و ادامه دهید. تجربه متفاوتی است.

کرو: بله و علاوه بر آن فیلم مدیوم عجیبی است. چیزی را که روی کاغذ نوشته شده می خوانید و فکر می کنید برای شرح کامل این رابطه دقیقا به این چهار صحنه احتیاج دارید اما بعد وقتی فیلمبرداری می کنید و نماها را می بینید، متوجه می شوید که اوه، خب، این نگاه دو ثانیه ای ماریان، این نگاه جای اون چهار صحنه رو می گیره. همه می دانند که در این لحظه ماریان به چه فکر می نماید پس احتیاجی به شرح آن نیست و می شود این چهار صحنه را کنار گذاشت.

جالب است که درباره تفاوت بین لذت حاصل از دیدنی فیلم در سالن سینما و دیدن آن در خانه صحبت می کنید. با توجه به فیلمی مثل قلمرو بهشت که دو نسخه سینمایی و دی وی دی آن تفاوت فاحشی با هم دارند.

اسکات: چهل دقیقه. معقول نیست. واقعا تقصیر من بود. نسخه احمقانه ای بود. کاراکتر اوا گرین در تاریخ به عنوان خواهر پادشاه جذامی کاملا متفاوت بود. پادشاه جذامی در تاریخ وجود داشته. او در پانزده سالگی به نوع بدخیم جذام مبتلا شد و در 25 سالگی از جهان رفت. باید او را بلند می کردند و روی زین اسب می گذاشتند و با شمشیری که به دستش بسته بودند، او را به زین متصل می کردند. این کار امکان پذیر بود و ظاهر امور پذیرفتنی به نظر می رسید و باید یک نقاب نقره ای بر چهره می داشت چون آن موقع 19 ساله بود و نمی شد نگاهش کرد. به این ترتیب وقتی فرزند کاراکتر اوا گرین به جذام مبتلا شد و مادرش به این موضوع پی برد، من با خودم فکر کردم چطور فهمید که فرزندش جذام گرفته؟ او علائم این بیماری را داشت. به گفته تاریخ کودک مرد یا مادرش به خاطر رسیدن به قدرت او را کشت. من باور نمی کنم که مادری اجازه بدهد فرزندش به سن هشت سالگی برسد و بعد او را از بین ببرد. به نظر من او فرزندش را از روی محبت نابود کرد چون به او عشق می ورزید و نمی توانست ببیند که فرزندش همان سختی هایی را در زندگی تحمل می نماید که برادرش تاب آورده بود. من فکر می کنم او فرزندش را عاشقانه کشت و این عمل فوق العاده مقتدرانه و سخت است و ما آن را حذف کردیم. به جای آن نشان دادم که کودک از سر کنجکاوی دستش را روی شمع گرفته و در اثر شعله آن می سوزد اما احساس نمی نماید. دستش در اثر دوده شمع سیاه شده و کودک آن را نگاه می نماید و در صحنه بعد با آن پاهای کوچکش در رختخواب خوابیده و یک پزشک مصری با سوزنی در دست کنارش ایستاده و سوزن را آنچنان در پایش فرو می نماید که خون بیرون می زند. کودک در همان حال مشغول بازی با یک عروسک است و اصلا متوجه چیزی نمی شود و بعد به پزشک نگاه می نماید و سرش را تکان می دهد. او جذام دارد. به این ترتیب، روند قصه نمایش عالی بود. تعریف این ماجرا 15 دقیقه زمان لازم داشت. کسی که در سالن سینماست، می گوید: خب، بسه دیگه. در خانه می شود نشست و آن را دیدن کرد. به نظر من در خانه نشستن و دیدنی دی وی دی که تکنولوژی امروز امکانش را فراهم نموده، معادل خواندن یک کتاب خوب است. می توانید در خانه بنشینید، کتاب خوبی در دست بگیرید و سر فرصت آن را بخوانید. در سینما بعدش می خواهید غذا بخورید، شلوغ و پرسر و صداست، جنب و جوش متفاوتی در کار است.

فکر می کنید باز هم با هم کار کنید؟

کرو: ببینیم چه پیش می آید. تا این مقدار برای آینده برنامه ریزی نمی کنیم. دیر یا زود، یک مقطع زمانی می گذرد و او به من زنگ می زند و می گوید: دوست داری این نقش رو بازی کنی؟ و بعد، از آنجا شروع می کنیم و پیش می رویم.